Afgelopen dinsdag in o.a. de Volkskrant, Trouw en de Telegraaf:

‘Een model met opgespoten lippen’
‘Een WC-eend-blonde Lena Dunham on crack.’
‘Jammer alleen dat de [naam artiest] meer in de sportschool zit dan dat hij oplet bij zangles.’
‘Deze mannen van middelbare leeftijd hebben make-up op en denken dat ze in Metallica zitten.’
‘Waardeloos nummer en die stem is niet om aan te horen. […] Een bord gyros smaakt beter.’
‘Wat mij betreft is het over als de zangeres begint te zingen. Helaas gaat ze daarna nog ruim tweeënhalve minuut door.’
‘De zanger is zo fanatiek zijn wenkbrauwen gaan epileren dat het lijkt alsof hij de rest van zijn schedel toen ook maar heeft kaalgeplukt’
‘Waardeloos liedje met veel oho-oho’s, te gebruiken voor toiletbezoek of het aanvullen van de bak chips. Wat wil je ook, als de zangeres van een cruiseboot van Disney is geplukt.’
‘Ook de mannenminnende meerderheid van de Songfestivalkijkers zal zich afvragen: is dit nou een lekker wijf of niet?’

Het blijft lastig – ook voor ons – om iets te zeggen over songfestivalliedjes die je niet zo goed vindt, zonder dat je gemeen wordt. En als je in de krant schrijft en je moet over alle inzendingen iets schrijven, dan is variatie aanbrengen een uitdaging. Toch denk ik al tijden na over waarom het soms zo hard moet. Waarom het soms zo op de man of vrouw moet. Zijn Eurovisiezangers uit bijvoorbeeld Moldavië of San Marino een abstractie? Zijn het vage, poppetjesachtige uitvoeringen van mensen en in de verste verte geen echte, ademende, kwetsbare twinitigjarigen die geraakt kunnen worden door een comment dat onder de gordel is? Op de persconferentie na de eerste halve finale hintte de Kroatische zangeres Nina Kraljić meerdere keren op de nare kritieken die ze in haar land over zich heen gekregen had. Die hadden pijn gedaan, zei ze. Wat vinden we daarvan – dat ze daar maar tegen moeten kunnen? Stel nou dat de artiesten, als ze straks terug zijn, hun eigen naam googelen (dat doen ze, dat doen we namelijk allemaal) en dat ze dan wat er in de Nederlandse kranten voor de eerste halve finale geschreven werd door Google Translate halen? Dan lazen ze de quotes hierboven. Nogmaals: natuurlijk is het lastig om steeds iets verhullends te schrijven als je een liedje echt heel, heel slecht vindt, en natuurlijk wil je je lezers amuseren, maar nogmaals nogmaals: die echte, ademende twintigjarigen uit Kroatië, Hongarije, Montenegro, Tsjechië, IJsland en andere landen lezen de quotes hierboven, en die gaan dan in één directe dartpijlbeweging over henzelf.