Op een woensdagavond staat de vaste kern van Eurostory in de rij voor de Melkweg. Niet voor het concert van Sean Paul dat die avond daar ook plaatsheeft, maar voor Måns Zelmerlöw, winnaar van het Songfestival 2015 met het aanstekelijke nummer Heroes, met de zo mogelijk nog aanstekelijker podiumact.

Het is altijd spannend om te zien of zo’n festivallaureaat meer dan een eendagsvlieg is. Er zijn artiesten die in internationaal opzicht niet verder kwamen dan de tijdelijke roem van de festivaltrofee. En voor anderen – Celine Dion en natuurlijk Abba – was het de springplank naar wereldroem. Hoe zou dat zitten met Måns? Zou hij als artiest meer zijn dan een festivalsucces? Ik moet toegeven dat ik aan het begin van de avond sceptisch was. Ja, Heroes was een leuk nummer met een knappe choreografie, maar qua muziek en tekst was het niet heel bijzonder. Zelmerlöw is een goede performer, maar het is de vraag of hij ook als avondvullend programma interessant is. Zijn laatste album Chameleon is mooi maar misschien ook een beetje eentonig, maar goed: dat kan live altijd worden goedgemaakt.

Dus staan we in de rij voor de Amsterdamse poptempel om te kijken hoe Mans het er in het hiernamaals van het Songfestival afbrengt. Erg hoopvol ziet dat bij binnenkomst er niet uit, want hem is de kleine zaal van de Melkweg toebedeeld, waar amper driehonderd man in past.

De zaal stroomt inmiddels vol en is binnen de kortste keren tot aan de nok gevuld. We zijn omringd door tienermeisjes en hun ouders, Zweden en vooral jonge vrouwen. Anderhalf (!) uur nadat de zaal open gaat dimt eindelijk het licht en komt Måns het podium opgestuiterd. Stralender dan een kerncentrale en met meer energie dan een fust Red Bull gloeit hij het publiek tegemoet. ‘Hello everybody! Do you want to have fun?’ En de zaal ontploft. Als Måns even later vraagt wie weleens eerder een concert van hem heeft bijgewoond, gaat ruim 90% van de handen de lucht in. Zelmerlöws fans, die zichzelf ‘Månsters’ noemen, zijn trouw en gedurende de avond blijkt duidelijk waarom: de man is een geweldige performer. Ook live haalt hij alle noten, hij danst alsof hij minstens drie zakken zuurtjes opheeft en hij speelt bovendien verdienstelijk gitaar. Zijn begeleidingsband is ronduit fantastisch: vijf stoere mannen die allemaal hetzelfde kekke leren jasje dragen en muzikaal hun mannetje staan: allen kunnen loepzuiver zingen en ieder bespeelt meerdere instrumenten. De show staat als een huis.

Dat is meteen het enige, kleine bezwaar dat je zou kunnen hebben: de act lijkt aanvankelijk te gelikt. De nummers vloeien te keurig over in elkaar om je echt te raken. En er is aanvankelijk weinig ruimte voor spontaneïteit, de boel wordt snel afgedraaid. Maar halverwege de set neemt Mans de microfoon en richt hij het woord opeens tot de zaal. ‘We leven in donkere, onzekere tijden. Iedereen is egoïstisch en op zoek naar zijn eigen paradijs. Maar ik denk dat we samen moeten zoeken, dat we het dan kunnen vinden.’ De zaal juicht: iedereen hier wil wel met Måns in een paradijs zitten, gezellig! Hij zet het nummer Happyland in, waarin hij de verwarrende tijden waarin we leven, bezingt. En dan breekt ook een wat losser deel van de avond aan. Zelmerlöw dolt met zijn band, danst erop los en na een mooie uitvoering van zijn laatste single, Glorious, verlaat de band het podium.

Eurostory is onverdeeld enthousiast: goede uitvoering, fijne nummers, mooie performance, veel contact met de zaal. En dan realiseer ik me plots dat Heroes geeneens is gespeeld. Maar ik miste het ook niet. Als er deze avond één ding is bewezen, is dat Zelmerlöw meer is dan de winnaar van het Songfestival.

En net na deze gedacht barst er als een wolkbreuk weer applaus los, want Mans betreedt opnieuw het podium en zet een fijne live-bewerking in van Heroes. Het ziet ernaar uit dat dit het slotlied is, maar het publiek is na afloop zo uitzinnig dat Måns zijn bandleden aankijkt. Die komen achter hun instrumenten vandaan, pakken elk een microfoon en nemen plaats aan de rand van het podium, om een mooie close harmony versie van Beautiful Lie in te zetten. Het is duidelijk: Zelmerlöw verdient het om meer te zijn dan een van de winnaars van het festival: hij verdient een grotere aanhang en vooral: een grotere zaal. Dat denk ik terwijl kippenvel eb en vloed speelt op mijn bovenarmen, en ik om me heen alleen gelukkige, euforische hoofden zie. In ons allen een Månster.