Yentl van Stokkum (1991) is dichter en toneelschrijver. Ze studeerde aan de schrijfopleiding van de HKU en werd geselecteerd voor het talentontwikkelingstraject Slow Writing Lab van het Nederlands Letterenfonds. Haar werk is te lezen in Tijdschrift G. en op Hard//hoofd. Gedichten van haar hand werden opgenomen in de bundel Nyx door Uitgeverij Chaos. Yentl droeg o.a. voor op het Brainwashfestival, Dichters in de Prinsentuin, het Nijmeegs Boekenfeest en Lowlands. In 2019 de door haar geschreven voorstelling Chimo zei Lila genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs. Op dit moment onderzoekt Yentl de overeenkomst tussen poëzie en séance, aan de hand van het leven en werk van Emily Brontë. Yentl zit in een ontwikkeltraject van De Nieuwe Oost | Wintertuin.

Over het Eurovisie Songfestival:

Het kijken van het Eurovisie Songfestival begon als een familietraditie; als kind keek ik ieder jaar weer met mijn ouders. Eerst met een half oog, boos omdat ik het puntensysteem niet begreep en later als sceptische puber, die niet wilde toegeven hoe mooi ze de optredens vond. Ik weet niet precies op welk moment ik gefascineerd ben geraakt. Misschien was het toen Marija Šerifović (Servië) in 2007 won met Molitva en ik dagenlang met mijn mp3-speler rondliep om de tekst uit het hoofd te leren. Of misschien was het toen Lena (Duitsland) in 2010 won met Satellite en ik me zo met haar verbonden voelde - omdat ik half Duits ben, én omdat al mijn favoriete blauwtinten onderdeel uitmaakten van het lichtplan- dat ik een week lang niet kon stoppen met glunderen. Ik houd ervan hoe camp het Songfestival is, het is een eigen wereld, met eigen spelregels, een eigen code. Dat een goed popliedje is niet gelijk staat aan een goed songfestivalnummer intrigeert mij ieder jaar opnieuw.

Favoriete Eurovisieliedjes: