Dit weekend verschijnt Fool Bar, het derde album van Douwe Bob. Op hetzelfde moment opent hij in Stockholm een tijdelijke Fool Bar, die dezelfde naam draagt als de bar in zijn eigen huis – en dat is dan weer de plek waar hij, naar eigen zeggen, Slow down voor het eerst liet horen aan de songfestivalselectiecommissie van de Avro-Tros. Dat nummer opent de nieuwe plaat. Eurostory luisterde naar de andere twaalf liedjes, met name naar de tekst, en haalt een paar mooie, opvallende regels aan.

‘You got your big eyes fixed on the rearview mirror’
Fool bar is, nog meer dan Douwe Bobs vorige album Pass it on, de plaat van een band. Van een vriendenband. In het tweede nummer, How lucky we are, gaat het over de gelukkige gloed die vrienden over je kunnen uitwerpen, en over het moment dat je je daar opeens bewust van bent. Tijdens een vakantie bijvoorbeeld. Laat, in de kroeg. ’s Ochtends aan een brak ontbijt. Halverwege een lange autorit, met de raampjes open en Crosby, Stills, Nash & Young op de radio. It’s a strange life, zingt Douwe Bob, maar: It’s a great ride. Als je vrienden hebt die je dichtbij weet te houden, zegt hij, dan heb je de upper hand. De mooiste passage staat in het begin, want de vriend aan wie deze song gericht is, moet opgemonterd worden. Hij kijkt teveel naar wat achter hem ligt, maar, zegt de zanger, there’s a light that you don’t see: you’re the light that shines on me.
Lord Byron schreef ooit: ‘Vriendschap is liefde zonder vleugels’, maar daar zal Douwe Bob het niet mee eens zijn. Dit lied tilt de vriendschap in de lucht en zegt: Kijk dan, We got all, we got all we need.

‘The trees are humming melodies I’ve always known’
Het album begint met het dwingende tikken van de klok uit het intro van Slow down en eindigt met de rustige hartenklop van Love on the rocks. Wie de songs in de goede volgorde beluistert gaat dus van jacht naar kalmte. Daartussenin probeert de plaat zoveel mogelijk aandacht te geven aan dat wat werkelijk en bijzonder is. Een van de mooiste nummers, History, is geschreven onder een Zweedse plattelandssterrenhemel en zo’n aanblik relativeert alles: History is passing by, searching eyes all looking at the ancient sky. En ook: Don’t you believe we are merely seconds to the years gone by?

‘The field is green. All of the fields are green’
Denk niet dat Douwe Bob indut. In Settle down, een soort pendant van Slow down, staan bovenstaande grappige regels: Het veld is groen, ja hoor, alle velden zijn groen, en je hoort de wind door de bomen blazen en de lucht is fris en schoon, maar: I’ve got a heart that calls for the city. Hier leeft het hyperverlangen op, de zanger wil voelen, vasthouden, vertrekken, want I got a guy with a good connection and I know a girl, she’s dying for action. Niks tien seconden stilte in een volle songfestivalarena. Het refrein roept nog: Settle down. Settle down. Maar soms heb je daar juist géén oren naar.

‘We could use our breath to fix this and fix this and fix this again’
In het trieste Jacob’s song (dat zowel aan een Jacob als vanuit een Jacob gezongen zou kunnen zijn) staat de onmogelijkheid centraal. De mooie bovenstaande regel duidt op het wanhopige gevoel dat je krijgt als er iets fundamenteel fout zit in je relatie (of vriendschap) en dat alles opnieuw en opnieuw en opnieuw bepraat kan worden, maar: words could calm us for a while you know, ‘til storm comes ‘round again. En dan volgt de droevigste conclusie die je kunt bedenken: If we are to spend our lives apart, words should be left unspoken. Definitiever kan een einde niet zijn: zelfs het benoemen ervan heeft geen zin meer.

‘The heart you put in it was more than you’re willing to show’
En wat als een vriend zo’n liefdesverlangen heeft dat het uit zijn ogen stroomt? Dat het al zijn woorden aantast? En als die vriend desondanks nergens over wil praten? Dan schrijf je een liedje als Cynic. Hey cynic, can’t you admit it, you love her and she doesn’t know. Je vraagt de barman om nog eens bij te schenken en je begint je pleidooi.

‘I feel you’re talking to me like it’s pantomime’
Na de honkytonk-bluegrass van A damn good time, na het Beatles-achtige Take it off  en het komische oud-countryliedje Black Jolene (waarin gewaarschuwd wordt voor een gevaarlijke vrouw, met de prachtige regel: She’s gonna make you scream blue thunder) komen we aan bij de hartenklop van Love on the rocks. Douwe Bob heeft in een interview aangegeven dat dit ook zijn keuze had kunnen zijn voor het songfestival. Love on the rocks had ongetwijfeld ook goed gescoord, want wat een mooie, dof-gezongen melodie. Hoe bijzonder was het geweest als de hele Globen-arena zaterdag Oh no I am  drowning gehumd had… En dan zou Douwe Bob daarna vast zijn tien seconden stilte gepakt hebben, en geantwoord hebben met de hoofdtekst van het bonusnummer: Hey, hey! I wrote a song for you, come on!

Tracklist:
Slow down
How lucky we are
History
Settle down
It ain’t easy
Get real
Jacob’s song
Cynic
A damn good time
Take it off
Black Jolene
Love on the rocks
Wrote a song for you (bonustrack)

Fool Bar is verkrijgbaar als download, als cd en op LP. Alle songs zijn geschreven door Matthijs van Duijvenbode, JP Hoekstra en door Douwe Bob zelf (met uitzondering van Slow down: daar schreef ook Jeroen Overman aan mee), tijdens sessies in bijvoorbeeld Portugal, Spanje en Zweden.
De band bestaat uit: Douwe Bob Posthuma, Matthijs van Duijvenbode, JP Hoekstra, Jeroen Overman, Bram Hakkens en Thijs Boontjes.
Het album werd geproduceerd door Matthijs van Duijvenbode en Kasper Frenkel.