Je deed meer dan tien keer mee aan songfestivalvoorrondes, zowel in Noorwegen als in Finland. Waar komt die liefde voor Eurovisie vandaan?
Toen ik Jahn Teigen, de Noorse legende die zestien keer aan de voorronde en drie keer aan de internationale eindronde meedeed, in 1976 het liedje Voodoo zag zingen, in skeletpak, was ik compleet omvergeblazen. Je kon dus meer doen dan rechtop staan en lief zijn. Ik vond het behoorlijk vreemd wat hij deed, maar ik was diep onder de indruk. Het was cool. Even leek hij de Noorse versie van Batman ha ha. Het mooie is: mijn eerste deelname aan het festival werd, jaren later, gezongen door diezelfde Jahn Teigen.

Hoe kwam hij aan jouw lied?
Na Voodoo keek ik elk jaar naar het festival. Ik ging ook de oudere nummers beluisteren, liedjes van voor mijn tijd. Ik was intussen naar Zweden verhuisd en probeerde mijn weg te vinden als songwriter. Ik ben een echte rocker, dus voor mij was het meer Whitesnake en Deep Purple, in die tijd. Ik schreef samen met de mannen van Toto, ik ben in Los Angeles geweest, ik heb veel dingen gedaan die me nader aan het hart lagen dan Eurovisie, maar tegelijkertijd hou ik toch ook erg van de melodieën, en van het stoere gegeven dat je maar drie minuten hebt. Dat is krankzinnig. In drie minuten kun je eigenlijk helemaal niks doen en toch moet je ieders aandacht zien te vangen. Nu, in deze tijd, ligt dat wat anders. De liedjes verspreiden zich online, er zijn songfestivalwebsites, maar dat had je in die tijd allemaal niet. Eurovisie was enkel en alleen een televisieshow. En dat vond ik juist zo spannend. Daarom is het cool voor een liedjesschrijver om eraan mee te doen. Ik woonde in Stockholm, ik was net gescheiden en miste mijn kinderen. Ik voelde dat ik, wilde ik iets bereiken, moest schrijven over iets echts, iets dat in mijn hart leefde. Ik verwerkte mijn gemis in een liedje voor mijn kinderen waarin ik ze vertelde dat ze, wat ze ook deden, altijd hun best moesten doen. Dat werd Gi alt vi har (Geef alles wat je hebt). Ik stuurde het in – ik heb trouwens tot aan vandaag nog nooit een liedje ingestuurd dat niet geaccepteerd is – en de producer van de Noorse voorronde belde me. Hij zei: ‘Ik heb geweldig nieuws en ik heb iets dat jij misschien minder goed nieuws zou noemen. Maar eerst: weet je wie ik ben?’ Dat wist ik niet. Hij stelde zich voor en zei: ‘Ik zeg het maar meteen: je liedje zit erbij. Maar het slechte nieuws is: je gaat het niet zelf zingen.’ ‘Wát?’ zei ik, want ik wist dat ik kon zingen. En ik zei: ‘Nou, dan weet ik niet of ik wel mee wil doen.’ Hij zei: ‘Ik zal eerlijk met je zijn. Er is niks mis met jouw zingen, maar we hebben een ster nodig om de interesse van de media te wekken. Dat is de reden, dus vat het niet persoonlijk op.’ En ik zei: ‘Het ís persoonlijk. Dit is een liedje voor mijn kinderen. Maar om welke artiest gaat het dan?’ Hij zei: ‘Dat kan ik niet zeggen.’ En ik zei: ‘Goed, dan trek ik mijn liedje terug.’ Tot op de dag van vandaag lachen we hier om, als we elkaar tegenkomen. Hij zei: ‘Weet je wat? Ik moet je leren kennen. Je bent een Noor die in Zweden woont, je hebt een geheim nummer, ik ben al drie weken bezig om je te pakken te krijgen, en als ik je eindelijk te pakken krijg trek je je liedje terug. Wat is dat allemaal?’ Ik zei: ‘Het spijt me, maar ik laat jullie niet mijn nummer gebruiken, als ik niet weet wie het gaat zingen.’ En hij zei: ‘Goed, ik zal een uitzondering maken. Het is Jahn Teigen.’ En ik zei: ‘Oké, dat gaat niet door, ik trek mijn liedje definitief terug.’ En de producer zei: ‘Wát? Waarom?’ Ik zei: ‘Het lijkt me gewoon echt geen liedje voor Jahn Teigen.’ Ik zag de voodoo-clown voor me, en ik had een song die voor mijn kleine kinderen bestemd was. Hij zei: ‘Luister, misschien heb ik een oplossing. Spring op de eerste vlucht die er is, ik betaal, kom naar Oslo en kijk hoe Jahn het zingt, en dan mag je alsnog nee zeggen.’ Dus ik vloog naar Oslo. Jahn zong het liedje, in de studio. Hij wist niet dat ik er was, en hij deed het heel serieus, heel rustig, heel goed. Toen hij klaar was liep ik naar de producer, omhelsde hem en zei: ‘Het is oké.’

Jahn Teigen werd vijfde met jouw liedje. Maar dat was nog maar het begin van je songfestivalcarrière.
De twee jaren daarna mocht ik mijn eigen liedje zingen, en toen ik in 1996 gedeeld tweede werd met Uten de’, zei ik: ‘Dit is de laatste keer. Dit kan ik niet overtreffen, ik ben tevreden.’ Maar het jaar erop belde de producer me met de vraag of we het opnieuw konden doen. ‘Want,’ zei hij, ‘dit keer hebben we een goed lied van iemand anders dat bij jou past.’ En dus ging ik nog even door. Uten de’ (Zonder jou) zing ik trouwens nog altijd, ook dat had ik voor mijn kinderen geschreven. Het is mijn beste bijdrage.

Dan is het toch jammer dat je er niet mee won?
Voor mij is het festival geen competitie. Kijk, ik haat verliezen, maar ik zie het niet als verliezen. Het kostte me een paar jaar voordat ik het op die manier kon bekijken, maar ik hou er niet van als ze zoveel druk op jonge artiesten leggen, als ze zeggen: ‘Dit maak je maar één keer mee in je leven.’ Ik heb het tien, twaalf, vijftien keer gedaan, whatever, dus ik weet dat dat niet waar is. Als je gewoon door wilt gaan, dan zal het je lukken om het nog eens te doen. Als je je maar volledig inzet.

Je ziet het festival niet als een competitie, maar toch hou je van het moeten presteren binnen korte tijd.
Voor mij is de sport: kun je alles geven in die drie minuten. Meer dan: word ik nummer één, twee of drie. Natuurlijk wil ik niet verliezen. Ik wil écht in de finale staan, dat is de grootste droom ooit. Dus misschien zeg ik wel heel tegenstrijdige dingen, maar zo zie ik het nu eenmaal. Het festival is ook zo geweldig omdat je als deelnemer de wereld rondreist en Eurovisiefans tegenkomt. Dat hoort bij de mooiste dingen die ik heb meegemaakt, en dat meen ik echt. Mán! Dat zijn de meest toegewijde fans die er zijn! Het feit dat sommige mensen hun hele leven wijden aan het songfestival: god bless ’em. Het is een levensstijl geworden, meer dan een interesse. Ze reizen het festival achterna, bezoeken soms zelfs nationale voorrondes, dat vind ik cool. Het leek me eerst wat beangstigend, maar nadat ik in Kiev was, en ik ze persoonlijk ontmoet heb, ben ik ze enorm gaan waarderen.

Kun je nog wat meer zeggen over ‘de sport van de drie minuten’?
Het mentale aspect is interessant. Bij mijn favoriete sport, voetbal, houd ik van de instelling: niet opgeven, het kan altijd beter. Als je verliest: gewoon doorgaan, want je kunt altijd hoger. Dit jaar heeft België een leuk liedje met de titel What’s the pressure, van Laura Tesoro. Ze zingt goed en ik denk dat ze ook behoorlijk kan dansen, maar ik zal je zeggen: als er honderden miljoenen mensen naar je kijken dan is er wél pressure. Daar gaat het over. Kun je je in die drie minuten volledig concentreren? Het is alsof je een penalty moet nemen in het stadion van Wembley.

In 2005 stond je zelf op het internationale festival met Why? Heb je het idee dat je daar hebt gepresteerd zoals je zelf wilde?
Toen ik op moest treden in Kiev was ik compleet geconcentreerd. Maar om eerlijk te zijn: ik denk dat we dat zelfs iets teveel deden. Het optreden in de Finse finale was beter. In Kiev luisterden we naar teveel mensen, het ging over de enscenering, over de styling, maar weet je, we hadden gewoon een lied met een boodschap. Die was heel, heel belangrijk, en ik denk dat we die in alle opwinding daar een beetje zijn kwijtgeraakt. Iedereen heeft zijn uiterste best gedaan, daar niet van, maar ik wou dat we de focus op de inhoud van het liedje hadden vastgehouden. De tekst ging over de gijzeling op de school in Beslan in Rusland, van september 2004, waarbij Tsjetsjeense onafhankelijkheidsstrijders meer dan 350 mensen vermoordden, waaronder 186 kinderen. We hadden gewoon ons lied moeten zingen. Niets meer dan dat. Als ik het nu zie denk ik dat we er een beetje teveel boyband van gemaakt hebben.

Dat lied schreef je niet zelf.
De grootste ster in Finland is, zonder enige twijfel, Jari Sillanpää. Hij is de enige mannelijke artiest die hier in Finland kan doen wat hij wil, het is altijd goed. Een echte entertainer, een fantastische vent en een heel goede zanger. Het jaar voordat ik meedeed won hij de Finse finale. Ik werd vijfde met I don’t need to say. Daar was ik tevreden mee, het feestje achteraf was leuk, aan het eind van de avond nam ik afscheid van mijn co-auteurs met de woorden: ‘We zien elkaar volgend jaar!’ Maar de volgende ochtend vertrek ik met mijn vrouw naar de trein, dus ik groet iedereen, maar de schrijver van het liedje van Jari vraagt: ‘Geir, heb je nog even voor me?’ ‘Natuurlijk,’ zeg ik, en ik feliciteer hem nogmaals. En hij zegt, terwijl Jari een meter verderop zit: ‘Jij had gisteren de beste stem. Ik wil dat jij volgend jaar een liedje van mij zingt. En als jij mijn lied zingt beloof ik je dat we gaan winnen.’ Dit is een erg on-Finse manier van praten, moet je weten, zo zijn ze normaal gesproken helemaal niet. ‘O,’ zei ik. Hij zei: ‘Je zingt goed en je hebt interessante songs, maar je doet te weinig met de zwarte toetsen op je piano.’ Hij vond dat mijn liedjes te vrolijk waren. Hij zei: ‘Om het hart van de Finnen te stelen moet je de zwarte toetsen gebruiken. En die heb ik voor jou. Dus laat me een song voor je schrijven.’ Ik zei: ‘Natuurlijk, man. Cool. Dat doen we.’ We wisselden telefoonnummers uit, maar het duurde een tijdje voor hij weer contact opnam. Uiteindelijk belde hij en zei: ‘Ik wil je een song voorleggen, de tekst is van de Amerikaan Steven Stewart.’ Ik hoorde het lied en ik was er meteen ondersteboven van. Compleet ondersteboven. Ik heb van tevoren tegen iedereen, ook in Kiev, gezegd dat we niet zouden winnen omdat het zo’n triest liedje was, en ik denk dat het misschien te, wat zal ik zeggen te waarachtig is, te echt, om de top van de hitparade te bereiken. Toen we in Kiev op de uitslag zaten te wachten zei ik tegen de anderen: als de camera’s aan staan wil ik geen slechte verliezers zien. We vertegenwoordigen Finland, dus we gedragen ons zoals het hoort. Dat wij vinden dat we in de finale hadden moeten staan doet niet ter zake, dit is hoe de mensen gestemd hebben. Laat dat feit gewoon zo zijn, en laten wij intussen trots zijn op wat we gedaan hebben.

Het gebeurt niet zo vaak dat Eurovisieliedjes direct naar gruwelijke nieuwsfeiten verwijzen. Was dat geen risico? Jullie hadden beticht kunnen worden van effectbejag.
Je kunt maar beter meedoen met een boodschap waar je echt in gelooft, dan te winnen met blabla. Het gebeurt al te vaak dat er onzinnige teksten gezongen worden, het is zo’n opluchting als je naar iets luistert dat echt wat betekent. Dat is ook het probleem met de taalregel op het festival: voor veel landen zou het beter zijn om in de landstaal te moeten zingen, want dan zouden de teksten waarschijnlijk sterker worden. Why? had een actuele tekst, die ergens over ging, en het onderwerp maakte het overbrengen van het lied niet simpeler, maar het voelde wel als iets dat ertoe deed.

Hoewel het over de gijzeling in Beslan gaat, wordt die naam niet genoemd.
Dat is opzettelijk. Als je dit soort dingen doet moet je voorzichtig zijn. Ik heb onlangs een video opgenomen om geld in te zamelen voor het Noorse Vluchtelingenwerk, en we hebben lang gepraat over het al dan niet gebruiken van de foto van het dode jongetje op het strand. De foto die zoveel betekende voor de publieke opinie over het vluchtelingendrama dat zich nu afspeelt. Ik twijfelde, maar we hebben het uiteindelijk toch gedaan. We hebben de fotograaf betaald, uiteraard, om het zo netjes mogelijk te doen. Natuurlijk hebben we wat kritiek gekregen, maar ook waardering. Het gaat om het uiteindelijke doel van je lied. Bij onze video gaat het om meer geld voor het goede doel. Je moet wel erg harteloos zijn als je na het zien van die foto niet begrijpt dat er iets gedaan moet worden. Maar als we bij Why? de gijzeling in Beslan hadden gebruikt om meer aandacht voor onszelf te krijgen dan was dat onjuist geweest. Als we ernaar gevraagd werden dan legden we graag uit waar het over ging, en er wérd ook naar gevraagd, juist omdat we niet in elke zin de naam Beslan zongen. De prudente aanpak gaf ons een mogelijkheid om er een schijnwerper op te zetten.

Heb je veel over Beslan gelezen, in die tijd?
Nee, voor mij was het… laat ik zeggen: ik leef al jaren op het scherpst van de snede. Ik heb kinderen die niet in mijn huis zijn opgegroeid. We hebben moeilijke tijden meegemaakt, zij, mijn ex-vrouwen, en ikzelf ook. Het gemis was er de hele tijd, voor iedereen, in scheidingssituaties zijn er geen winnaars. Ik kan en wil het niet vergelijken, maar iedereen die weet wat missen is kan op z’n minst een beetje aanvoelen hoe vreselijk is wat daar gebeurde. Daar hoef je de details niet voor te bestuderen. En denk eens aan de militairen die hebben moeten ingrijpen, aan de doktoren en verplegers, aan de reddingswerkers… in dit soort situaties zijn er alleen maar verliezers.

Jij hebt Eurovisie in zowel Noorwegen, Zweden en Finland meegemaakt. Kun je aan een Nederlander uitleggen hoe groot het festival in die landen is?
Wat Finland betreft: daar ben ik het spoor een beetje bijster. Toen ik meedeed, zo’n tien jaar geleden, probeerden we het model van Zweden te volgen. Wat het songfestival betreft is Zweden het voorbeeldland. Hun voorrondes zijn in verschillende steden, in grote hallen, alle kaarten zijn steevast binnen de kortste keren verkocht, hun voorronde, Melodifestivalen, is eigenlijk belangrijker dan de internationale finale. Ook voor artiesten: als je in de kwartfinales een beetje kan opvallen, kun je er al je brood mee verdienen. Als je dan ook nog eens in de Zweedse finale staat, dan heb je, als je jezelf niet voor gek gezet hebt, werk voor op z’n minst een jaar, misschien wel twee jaar. Zo was dat in elk geval een jaar of tien geleden.

En in Noorwegen en Finland?
Noorwegen ligt qua spektakel en belangstelling tegen het Zweedse model aan. Als het op de aandacht van het publiek aankomt staat Finland van die drie landen op de laagste plaats. In Finland is de tango de populairste muziekstijl. Of heavy metal, echte hardrock. De Eurovisie-muziekstijl is hier veel minder geaccepteerd. Maar ik word oud, dus ik ben waarschijnlijk niet meer de meest geschikte persoon om er iets over te zeggen. Ik ben wel opgetogen over de ontwikkeling van de internationale finale. Het lijkt erop dat de meeste landen nu eindelijk echt zijn gaan begrijpen dat dit de grootste muziekshow van de wereld is. Als songwriter ben je gek als je de kans niet aangrijpt om hallo tegen heel Europa te zeggen.

In Nederland werd lange tijd gezegd dat je een ‘echt Eurovisieliedje’ moest maken.
Dat is niet meer zo. Een schlager, noemen ze dat in Zweden. Nou, heb je daar de voorronde gezien, dit jaar? Alle schlagers vlogen er meteen uit. Terwijl ze door de grote, bekende namen gezongen werden. Doodeng. Alsof de boodschap is: jullie zijn te oud, wegwezen. Ik heb respect voor die mensen, die op de laatste plaats eindigden!

Is het niet zo dat Finland de laatste jaren speciaal zoekt naar andere muziekstijlen?
Nee, dat is altijd zo geweest. En dat komt omdat eerst en vooral de Finnen veroverd moeten worden. Die stijlen, vaak wat duister en afwijkend, passen bij de Finnen. In de Zweedse voorronde gebruikten ze een internationale jury. Dat zou hier nooit werken. De Finse mentaliteit is meer: nou, dan sturen we tango, en dan worden we maar laatste, maar het is wél waar wij van houden. Ik denk dat dat nog steeds een goede tactiek is. Ik denk dat een oude ster als Tapani Kansa gestuurd zou moeten worden, of Jari Sillanpää, want dan heb je Finse harten al veroverd. Of hardrock, nog eens, zoals de Finnen in 2006 deden.

Waarom deden jonge acts als Softengine (2015) en Paradise Oskar (2011) mee, denk je?
Omdat het een manier voor hen is om zichzelf te laten zien. En het zal misschien vreemd overkomen, maar voor mij geldt dit credo nog altijd: je moet je niet laten gebruiken, je moet zelf de gebruiker zijn. Dat hebben zij gedaan, en ikzelf net zo goed. Eurovisie was een mogelijkheid om een stap naar voren te doen. En dat is het voor elk genre, voor elk soort muzikant. Eurovisie is een open markt. Als je oprecht bent in wat je doet, dan biedt Eurovisie je een kans. Zolang je maar niks stoms doen: het is triest om te zien hoe sommige artiesten de grootste kans van hun leven verprutsen door zich niet te gedragen.

Hoe bedoel je: zich niet te gedragen?
Door een belachelijk liedje te kiezen, door zich niet te realiseren dat ze iets doen waar ze de rest van hun leven mee geassocieerd zullen worden. Nou ja, misschien oordeel ik te streng en is het voor die mensen wel het juiste. Maar voor mij zou het stom zijn om daar iemand anders te proberen te zijn dan mijzelf.

Toch zeg je dat jouw gebruikelijke genre de rock ’n roll is.
O ja, man, dat is het zeker!

Maar je hebt nooit meegedaan met een rock ’n roll-song.
Omdat ik gek ben op ballades. Een lied als Uten de’ kan zowel een rockballad als een Eurovisieballade zijn. Dat is meer een kwestie van arrangement. Daar moet je goed over nadenken: wie raak je kwijt als je er een rockgitaar in gebruikt in plaats van een cello?

Dus je vindt niet dat Eurovisie je rock ’n rollcarrière in de weg gezeten heeft?
O nee, nee, nee! Totaal niet.

Op wat voor manier heeft het je geholpen dan?
O, man, iedereen weet nu dat ik kan zingen. Ik heb de kans gekregen om te laten zien wat ik kan.

Werd er in 2005 niet gezegd: waarom zingt een Noor voor Finland?
Ja, er waren mensen die dat zeiden en dat begrijp ik ook. Maar het was al vaker gebeurd. Het antwoord is heel eenvoudig: het is een liedjeswedstrijd, en het gaat erom dat de zanger bij het lied past. Bovendien: de componist was een Fin.

Zou je nog eens mee willen doen?
Als songwriter, zeker. Het zou cool zijn om iemand anders mijn lied te zien uitvoeren.

Ben je daar actief mee bezig?
Op dit moment niet, nee. Het is zo’n groot iets en ik zou hulp van een producer moeten hebben, want mijn Eurovisie is voorbij. Ik heb een producer nodig die het lied naar deze tijd brengt.

Wat bedoel je met: mijn Eurovisie is voorbij?
Mijn soort Eurovisie. Hoe het vroeger was. Ik zou nu te ouderwets zijn, het gaat om hedendaagse, jonge artiesten.

Je hebt ook aan de Zweedse Idols meegedaan, niet eens zo lang geleden. Ook dat is grotendeels een show voor jonge mensen. Behoorlijk dapper dus van je.
Het is cool om het gewoon te doen, om te zijn wie je bent en zo goed mogelijk te zingen. Want wie zegt dat ik te oud was? Voor mij was het een manier om uit te zoeken of die competitie over zang ging of over iets anders. Ik wilde dat van binnenuit meemaken. En ik ben erg blij dat ik gewoon mezelf kon zijn, dat ik op een bepaald moment zelfs tegenspel kon bieden aan de jury omdat ik het niet eens was met hun commentaar. Ze vielen me aan op hoe ik eruit zag en op de keuze van mijn liedje, maar dat had ik niet zelf mogen kiezen. Dus ik werd aangevallen om iets waar ik geen invloed op had.

Is het makkelijk om risico’s te nemen als je wat ouder bent?
Nee, het wordt steeds erger. Ja, man, elke nederlaag snijdt dieper. Terugkijken en trots zijn op wat ik heb gedaan, dát is makkelijker. Maar elk keer de ladder weer op moet klimmen is moeilijker. Het punt is: ik draai al zolang mee, ik zie het einde van mijn artiestenleven aankomen. Daar is niks mis mee, want rondreizen zoals ik de laatste dertig jaar gedaan heb, daar komt een einde aan.

En daarna?
Schrijven, misschien. Maar voorlopig heb ik er de tijd nog niet voor. Ik doe allerlei soorten concerten, allerlei soorten gigs, soms alleen, soms met orkest, soms met een band, maar ik wil ook thuis zijn, want ik heb kleine kinderen. Een van drie, een van acht, een van elf. En dan is er nog een van negentien, een van eenentwintig, een van bijna dertig en een van vierendertig. Allemaal zonen. Uit drie relaties.

Wordt het schrijven wel gemakkelijker?
Ja, dat is wat ik nu het liefste doe: mijn eigen liedteksten schrijven. Dat is inderdaad makkelijker. En het leven dat ik heb geleid, ja, ach, daar is ook wel het een en ander over te vertellen.

Komt er ooit een boek?
Hm. Ik heb veel vriendschappen die belangrijk voor me zijn, dus er zijn geweldige verhalen die ik nooit kan vertellen. Nee, dat boek zal er denk ik nooit komen. Maar geloof me, er is wel het een en ander gebeurd in al die jaren…

Oh? Heb ik misschien de verkeerde vragen gesteld?
Ha ha, no man, you’ve been good.

 

Daags na het interview mailt Geir:

Zoals ik je al zei toen we elkaar spraken, denk ik niet dat er ooit een boek van mijn hand zal komen. Maar mocht je het kunnen gebruiken, dan heb ik nog wel een mooi verhaal over iets dat gebeurde tijdens een van de Finse voorrondes.
Het was in 2002 en ik deed mee met I don’t wanna throw it all away. Er waren twaalf  deelnemers en na de eerste ronde moesten de best scorende zes nog eens aantreden. In de eerste ronde ging alles goed, ik was blij met mijn prestatie, dus ik ging tevreden terug naar mijn kleedkamer. Daar ontdekte ik pas dat ‘Mister Eurovision’ Johnny Logan, de tweevoudige Ierse winnaar, een ‘surprise guest’ was en in de kleedkamer naast die van mij zat. Ik had een fles whiskey bij me en gezamenlijk vonden we dat die behoorlijk goed was.
Omdat de kleedkamers in de kelder waren kregen we nauwelijks iets mee van de rest van de show. Het was puur toeval dat ik even de gang op liep om naar de wc te gaan, en hoorde dat er geroepen werd: ‘Geir Rönning to the stage, song starting in 2 minutes’.  Ik rende als een gek naar boven en stond, twee seconden voor mijn lied begon, op mijn plek. Maar door de gezelligheid met Johnny Logan wist ik opeens niet meer wat mijn tekst was.
Ik vroeg aan een van mijn achtergrondzangers: ‘Charley, wat is de eerste regel?’ Hij keek me aan, lachte en zei: ‘Goeie grap, Geir.’
Ik draaide me naar het publiek en begon met de tekst van het tweede couplet. Die ik daarna nog maar een keer zong. Na het optreden kwamen de songschrijvers naar me toe. Ze hadden in hun zenuwen totaal niet gemerkt dat ik de foute tekst zong en riepen dat het de beste versie ooit was. Ik eindigde op de derde plaats en heel wat Eurovisiefans hebben me gevraagd hoe de avond afliep, met Johnny Logan en de fles whiskey.
But who’s to tell?