Op 22 mei 2017 spatten duizenden tienerdromen uiteen toen, na een concert van Ariana Grande in Manchester, een explosief tot ontploffing werd gebracht. Wat voor velen de mooiste avond van hun leven moest worden, eindigde in een nachtmerrie. De naam van het jongste slachtoffer luidde Saffie: een meisje van acht dat in de stromende regen werd begraven. In een rieten kist, versierd met roze rozen, met op de achtergrond Faith van Stevie Wonder. De aanslag maakte grote indruk op de Italiaanse zangers Fabrizio Moro en Ermal Meta. Beide zangers stonden aan de vooravond van een nieuwe reeks concerten en werden overstelpt door berichtjes van bezorgde fans. Gaat het concert wel door? Is er beveiliging aanwezig? Ik durf niet meer. Iedereen leek bang – bezorgd – maar Fabrizio en Ermal weigerden zich erbij neer te leggen. ‘Opeens hadden we een onderwerp om over te schrijven.’

Bataclan
De schrijfsessies resulteerden in Non mi avete fatto niente (‘Je hebt niets met me gedaan’), een lied waarin moed gepromoot wordt. Een lied waarmee de zangers duidelijk willen maken dat je geen angst hoeft te voelen bij concerten en evenementen als het Eurovisie Songfestival. Het lied met misschien wel de meest indrukwekkende tekst van het jaar. In Caïro weten ze niet hoe laat het nu is / De zon op de Ramblas vandaag is niet hetzelfde / In Frankrijk is er een concert, mensen hebben plezier / Iemand zingt hard, iemand roept ‘tot de dood’.

Twin Towers
Niet alleen de tekst grijpt naar de keel. Ook de videoclip die bij de Italiaanse inzending hoort, is er eentje om niet snel te vergeten. In de clip van Non mi avete fatto niente passeren beelden van oorlog en terreur de revue. Een auto die vlam vat, een vader die zijn zoontje op een Hebreeuwse naam wijst, militaire graven in Normandië, de plek waar eens de Twin Towers stonden en de tekst Pray for Paris – omgeven door chrysanten en verwelkte rozen. Dit alles afgewisseld door beelden van kinderen. Kinderen met een verstilde blik of een voorzichtige glimlach. ‘Denk alsjeblieft aan onze jongeren,’ lijken Ermal en Fabrizio te willen zeggen. Jongeren die groot worden gebracht met journaals en krantenkoppen waar zij nooit om gevraagd hebben. Toch zal de glimlach winnen. Maar tegen alle soorten terreur die de reis belemmert / staat de wereld weer op met een kinderlach / met de glimlach van een kind.

Moeizame jeugd
Tegen het einde van het lied gooit zanger Ermal er een hoge nooit tegenaan. Vanaf dat moment worden de beelden vol geweld teruggespoeld en krijgt de kijker enkel nog lachende kinderen voorgeschoteld. Maar Non mi avete fatto niente is meer dan alleen een statement tegen angst en terreur. ‘Iedere keer als wij het samen zingen, denken wij eveneens aan de moeizame jeugd die wij – los van elkaar – hebben doorgemaakt,’ vertelt zanger Fabrizio tijdens de eerste persconferentie van de Italianen. ‘Iedere keer als wij Je hebt niets met me gedaan zingen, menen wij het écht. Het is een gevoel dat ons zo vaak heeft gegijzeld.’

Geen Engels
Het lied naar het Engels vertalen om hun boodschap beter voor het voetlicht te brengen, is voor de mannen altijd een no go geweest. ‘Als je het vertaalt, raak je tegelijkertijd iets kwijt,’ beweert Ermal stellig. ‘We wilden de tekst – de main spirit – van ons lied niet verliezen. Daarom hebben wij besloten om onze tekst, in meerdere talen, in beeld te laten verschijnen. Om het toch voor iedereen begrijpelijk te maken. Om mensen het juiste gevoel te geven, ermee te laten connecten. Dat is heel erg belangrijk. Wij hebben geen speciale choreografie, geen speciale dansers of muzikanten – wij doen het alleen. En dat is genoeg voor dit lied.’

Politiek statement?
Of het lied een politieke boodschap bevat? ‘Wij hebben ons lied nooit als politiek statement gezien,’ vertelt Ermal. ‘Eerder als maatschappelijk statement. Het gaat immers om mensen. En ja, het is waar. Mensen bedrijven politiek. Maar uiteindelijk zijn zij veel meer met hun eigen levens bezig. Met overleven. Wij kunnen over dit soort dingen praten, elkaar in de ogen kijkend. Maar er zijn genoeg mensen die dit voorrecht niet hebben. Als we het over de tekst hebben, dan gaat het vooral over hoop. Hoop die wij aan politici moeten overbrengen, niet andersom. Wij hebben hen gekozen, wij voeden hen, wij dragen hen op de schouders. Maar wij werken niet voor de politici, zij werken voor ons. Tenminste, dat is wat ík denk…’