2010. We hadden de Mexicaanse griep overleefd. Nederland stond in de finale van het WK in Zuid-Afrika, maar niet in de finale van het Eurovisie Songfestival, begrijpelijk, maar verder geen woord over Sieneke. De 55ste aflevering was in Noorwegen en Duitsland won, maar ook daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het hebben over Alyosha.

Wij zaten daar met zoutjes en bier neer te kijken, toen deze Oekraïense opkwam en begon te zingen. Ons commentaar was voornamelijk vals, geef ik toe, maar dat is ook normaal tijdens het kijken naar het Songfestival. Dat is bijna verplicht, toch? Je wordt automatisch aangestoken door je vrienden, je kent dat wel – je zit elkaar lekker op te hitsen, op te twitteren, als het ware, om zo spitsvondig mogelijk te zijn. We vielen meteen over die rare, lange, zwarte leren doek op haar hoofd. Alsof ze een gangsta was. In plaats van iemand die in de rouw was wegens de erbarmelijke staat van de wereld.

Ze zong in het Engels, daar vielen we ook over: zing in je eigen taal, joh! Een Miley Cyrus die in 2010 nog lang haar had, daar leek ze op, maar daar kon Alyosha niets aan doen. De Oekraïne stond toen nog niet dagelijks in het nieuws. Wisten wij veel dat er een referendum aan zou komen? We waren totaal niet met de politiek bezig. We gaven commentaar op haar zwaar geëpileerde wenkbrauwen en op de windmachine. Wel stoer was dat er verder geen poespas was, zelfs geen achtergrondzangeressen. Daardoor ging alle aandacht naar haar. Ze haalde uit en gaf alles. Ze smeekte, ze waarschuwde, ze was Cassandra van Troje die het einde der tijden aankondigde, maar niemand lette op. Ik lette ook echt helemaal niet op de tekst. Tot ik voor dit stukje er weer eens naar luister.

Oh, sweet people

Have you no love for mankind?

Must you go on killing

Just to pass the time.

Hm. Dat komt nu heel anders binnen. Gisteren heb ik nog geld overgemaakt voor tien maaltijden aan vluchtelingen in Duinkerken, in een modderig, koud kamp waar vrienden van me vorige week nog gasflessen en slaapzakken hebben gebracht. Ik luister verdrietig verder.

Oh, sweet people

what about our children?

In theaters and video games

They watch what we send to ruin

Het Nederlandse commentaar was als volgt: ‘deze meid is op een missie. Die wil winnen!’

Jazeker, ze was op een missie. Om de wereld te redden. Dat is een heel ander principe. Eigenlijk superstoer. Dat ze dat zo bevlogen op het Eurovisie Songfestival heeft gezongen. Een lied dat niet werd gehoord, maar vandaag hoor ik hem wel. O, sweet people, have you no love for mankind? Nu maar snel gaan kijken wat dat hele referendum nu eigenlijk inhoudt! Net als het Songfestival mogen we stemmen, maar dan heel anders.