Ze bestaat echt – de kleine, sprankelende Mercy. De ik-persoon uit de Franse inzending voor het Songfestival. Begin 2017 ontvluchtte haar moeder, de toen nog hoogzwangere Taiwo Yussif, de gruwelheden van de Nigeriaanse terreurgroep Boko Haram. Taiwo kwam in Libië terecht waar zij, als één van de bijna duizend vluchtelingen, op een gammele boot stapte. De golven van de Middellandse Zee dreven Taiwo in de armen van hulporganisatie SOS Méditerranée onder wiens hoede Mercy geboren werd. Om precies te zijn: op dinsdag 21 maart 2017, twintig over acht, reddingsboot Aquarius. Een mirakel dat enkele uren later op social media terug te lezen was. ‘We zagen het nieuws op Twitter voorbijkomen,’ vertelde zangeres Emilie tijdens de eerste persconferentie van het Franse team. ‘Ontroerd door dit gekke wonder, besloten wij dat het geweldig zou zijn om er een lied over te schrijven.’

Literaire geboorte
En zo zag de Franse inzending Mercy het levenslicht. ‘We wilden onze emoties delen, het verhaal vertellen. De beste manier om dit te doen, was vanuit de eerste persoon. I was born this morning with the name Mercy.’ Makkelijk was het niet. Voor het schrijven van de tekst moest Emilie zich in het brein van een pasgeboren baby verplaatsen. Tegelijkertijd kon de tekst niet zonder een Mercy die wél van bepaalde dingen op de hoogte was. ‘Zo weet het kindje uit de tekst dat zij gered is. Waar zij geboren is. In wat voor een wereld zij terecht gekomen is.’ Je suis tous ces enfants que la mer a pris: je vivrai cent mille ans. (‘Ik ben al die kinderen die de zee heeft weggenomen: ik zal honderdduizend jaar leven.’)

‘Een waargebeurd verhaal, over migranten die enkel nog in leven proberen te blijven,’ omschrijft Emilie het lied dat zij samen met haar man Jean-Karl schreef. ‘Jean-Karl creëerde de muzikale omgeving door te werk te gaan als een filmregisseur. Hij kijkt hoe een karakter een bepaalde rol kan vervullen.’

Album
Het is een beproefde methode die popduo Madame Monsieur vaker hanteert: Jean-Karl zet de contouren uit, Emilie kleurt in. Een formule waar ook veel gebruik van gemaakt is tijdens de totstandkoming van Vu d’ici. Het onlangs verschenen album waarop de twee vooral kleine verhalen in een bredere context proberen te plaatsen. Eén van de meest in het oog springende voorbeelden is het lied 22.11.2013. Een lied dat het verhaal van Georgette en Bernard, beiden 86 jaar oud, vertelt. In de nacht van donderdag op vrijdag pleegden zij gezamenlijk zelfmoord in Lutetia, een iconisch hotel in de wijk Saint-Germain-des-Prés. Ze lagen op de lakens / bij Lutetia / zodat we ze niet hoefden te storen.

Blauwe rook
Kleine verhalen in een bredere context plaatsen. Dat is wat Madame Monsieur ook met Mercy probeert te doen. En niet onverdienstelijk. Mercy is een modern sprookje dat bijzonder prettig in het gehoor ligt en gebracht wordt door een beeldschone verschijning: Emilie Satt. Met strak naar achter gekamde haren, een zwarte coltrui van Jean-Paul Gaultier en gympen van het merk Nike zingt zij Frankrijks antwoord op populisme en terreur. Samen met Jean-Karl bespeelt zij de woeste golven (lees: blauwe rook) en zingt zij een verhaal waaruit hoop gloort. Het verhaal van Mercy, van wie de rode haarband schuilgaat onder een prachtige hoeveelheid krullen.