We spraken met Waylon over zijn song, over Outlaw in ‘em. En dus ging het ook over zijn eigen outlawgehalte, over vooroordelen en over de dingen op je eigen manier doen.

Kun je iets zeggen over hoe de tekst van Outlaw in ‘em geschreven is?
Dat ging eigenlijk heel natuurlijk. We gingen zitten, Ilja Toshinskiy, Jim Beavers en ik. We waren een beetje met de gitaar aan het kloten, en we probeerden wat beelden te schetsen: wat zie je, wat voel je? Ik zei: ‘Mijn helden zijn outlaws. En ik zou graag een keer een liedje willen schrijven waarin ik die mannen eer aandoe, maar ook mezelf een klein beetje uitleg.’ Want: waarom doe ik dingen graag op mijn eigen manier? Waar komt dat vandaan? Toen begonnen we eigenlijk gewoon maar te schrijven. Jim kwam met de eerste zin. It’s a fine, fine line, between whiskey and water into wine. Van iets ruigs naar iets Bijbels… Daar gingen we vervolgens op door.

Bijna iedere zin bevat wel een metafoor. Waar heb je al die referenties dan vandaan?
Vanuit mijn eigen leven. En vanuit de muziek waarmee ik ben opgegroeid. Het is wel echt een country lyric, een American lyric.

Je zegt: mijn mensen zijn de outlaws. Heb je het dan over de outlaw-bandieten uit de geschiedenis, Jesse James en zo, of de Outlaw Country artiesten?
De Outlaw Country artiesten. Artiesten die niet luisteren naar commerciële wetten of regels van de platenmaatschappij, maar de dingen op hun eigen manier doen. Kijk, dat je leeft is niet je eigen keuze. Iedereen is ontstaan – of veelal, in ieder geval – vanuit een egoïstische overweging: we willen kinderen. En dan word je op de aarde gezet en heb je sowieso, wat mij betreft, het recht om het in ieder geval één keer op je eigen manier te proberen. Ik heb dat recht iets vaker in handen genomen, maar ja… (lacht). Ik doe graag dingen op mijn eigen manier, en daar komt dat vandaan, weet je. Als je zo denkt, als je zo leeft, als je zo in elkaar steekt, dan komen dit soort teksten gewoon vanzelf. En ik ben ook alleen maar gekwalificeerd om over mezelf te schrijven. Alles wat ik schrijf is in een bepaalde vorm autobiografisch.

Maar tegelijkertijd eer je de Amerikaanse traditie. Jullie gebruiken bijvoorbeeld het beeld van een bepaalde adder, de diamond back rattle, die alleen maar in Amerika voorkomt.
Het gaat over de outlaw die in iedereen zit. Iedereen heeft wel een bad ass in zich, die af en toe gewoon even zijn poot stijf moet houden en moet opstaan voor datgene waar hij in gelooft. Anders wordt er over je heen gelopen. Dat kun je op verschillende manieren doen. Sommige mensen doen het met geweld, met agressie, maar je kunt het ook slim doen, op een normale, fatsoenlijke manier. Het feit ik mezelf min of meer bestempel als de outlaw, ik lees weleens ‘het enfant terrible van de Nederlandse muziekindustrie’, dat vind ik helemaal te gek. Maar daarbuiten ben je gewoon een mens. En dat mens is een fatsoenlijk, normaal mens, dat normaal kan nadenken en geen rare dingen doet. Alleen: muzikaal gezien – want dat is mijn business – wil ik mijn eigen gang gaan. Daarvoor ben je kunstenaar, om er je eigen visies op na te houden, en aan te geven: dit is wat ik te zeggen heb. Take it or leave it. Teveel mensen zijn bezig met ‘take it, take it, take it,’ weet je wel. Ik heb dat totaal niet. Als je het niet leuk vindt, vind je het niet leuk. Ik ga het niet onder je neus wrijven. Ik ga niet met alle mogelijke managementtrucs en mediadingetjes proberen het publiek te overtuigen. Dat is mijn eer te na. Ik zou mezelf nooit meer in de spiegel kunnen aankijken in de wetenschap dat mijn helden dat ook nooit zouden doen.

In hoeverre zijn die helden, de Amerikaanse countrygrootheden, bij je, als je op het Eurovisiepodium  staat?
Ik heb een gitaar laten maken en achterop de gitaarband de vier handtekeningen laten zetten van mijn grote helden: Waylon Jennings, Johnny Cash, Willie Nelson, Kris Kristofferson. Dus die zijn erbij. En voorop de gitaar zit een ‘silver dollar’, uit 1977, het sterfjaar van Elvis. Mijn helden zijn altijd bij me.

Heb je ook iets met Steve Earle?
Ik vind Steve Earle te gek.

Is er geen verwantschap in je stem?
Ja, die kant gaat het soms wel op. En hij is natuurlijk ook een adept van de gasten die ik daarnet noemde. Die nu zelf ook adepten heeft, Chris Stapleton, Travis Tritt, Sturgill Simpson, een geweldige zanger. Wat je ook merkt: country music, american music mág steeds meer. Dat is fijn.

Bedoel je dat het in Eurovisie mag?
Ja, maar sowieso in Europa. Het werd altijd maar geassocieerd met klappertjespistolen, met line dancers en mensen die zich als cowboytje verkleden. Dat moeten we eens een keer gaan vergeten, en de muziek een eerlijke kans geven. Want het is geweldige muziek. Als we zoveel houden van de smartlap in Nederland, dan is er geen reden om niet van countrymuziek te houden. Er moet alleen nog een goede ambassadeur voor komen. Nou, laat mij dat dan maar zijn.