Alles aan het Eurovisie Songfestival is indrukwekkend. De lichtshows, het camerawerk, de vlaggen, de gekte, alles is erop gericht om het Grote Eurovisiefeest in beeld te brengen, waar alleen maar winnaars lijken te zijn. Maar er is een achterkant waar geen camera’s op gericht staan.

Ik heb nu twee halve finales meegemaakt vanuit de zaal. Het zijn fantastische avonden. Het mooiste moment is wanneer de lichten in de zaal uit gaan en uit de speakers het Te Deum klinkt. Fans van alle landen staan dwars door elkaar. Elke droom, van ieder land, is nog in leven.

De hele avond lang brengen de regisseurs van het festival juist dat ook in beeld: iedereen viert feest, iedereen is gelukkig. De spanning wordt opgevoerd tot een climax: het moment waarop de tien landen bekend worden gemaakt die door mogen naar de finale. Dolblij zijn ze, die winnaars. Ze mogen naar het podium, daarna naar de persconferentie. Hun droom leeft voort.

Maar tegen die tijd zijn er dus ook verliezers, en die worden niet in beeld gebracht. Dat merkten we toen we dinsdag vlak bij de green room stonden. De winnaars mogen zich letterlijk afscheiden van de rest. Ze verzamelen zich in een hoek van de green room, en lopen dan hun triomftocht naar het podium, gevolgd door alle camera’s. Wat achterblijft zijn half leeggedronken champagneglazen, verlaten banken, vergeten vlaggetjes, en heel veel verdriet.

Het verdriet van het Songfestival kent vele vormen. Drie zijn er me bijgebleven.

1. Ari
De IJslandse zanger Ari Ólafsson ging niet door, had het even te kwaad, maar liep toen naar de rand van de green room, waar contact met het publiek mogelijk is. Hij zwaaide trots zijn IJslandse vlag, bedankte iedereen die daar stond, bleef maar handjes geven. Daarna ging hij alle andere ‘verliezers’ af, gaf handdrukken en knuffels. Hij ging iedereen, echt iedereen af. Haast alsof hij bang was voor het moment waarop de green room echt leeg zou zijn.

2. Laura
Ergens halverwege kwam Ari de Belgische Sennek tegen. Of nee, ze was toen geen Sennek meer, maar gewoon Laura. Laura kon niet stoppen met huilen. Ari omhelsde haar lang. Daarna werd ze weer door haar delegatiegenoten opgevangen. Ze liepen nog even naar het hek om het publiek te bedanken, maar eigenlijk was dat voor Laura teveel. Haar zangers en zangeressen haalden haar weg. Met lichte dwang misschien wel, want het was goed zo, ze had genoeg gegeven.

3. Yulia
Tijdens de intro-filmpjes op tv wordt telkens razendsnel het podium klaargemaakt voor de volgende act. De Russische Yulia, die door haar spierziekte in een rolstoel zit, was op een hoge ‘rots’ geplaatst. Die rots werd het podium op gereden. Bovenin zat Yulia, met vlak achter haar een jongen. Zijn enige taak was om Yulia vast te houden. Voorzichtig deed hij dat, liefdevol. Terwijl om hen heen de opbouwstorm waaide, zaten zij daar, stil. Nadat Yulia haar lied had gezongen, was hij er weer.

Yulia ging niet door naar de finale. Aan het einde van de avond, toen de winnaars bekend waren en de zaal leeg stroomde, wierpen we nog even een blik op de green room achterin de zaal. Daar werd Yulia voorzichtig het trapje af naar beneden gedragen. Ze huilde. Geen camera registreerde dat. Maar bij haar was weer die jongen. Hij hield haar nog altijd zachtjes vast.