Er kwam een jongen even langs in De Melkweg afgelopen vrijdag. Voor Amsterdam Calling zong hij een paar liedjes, want dat is wat hij doet, liedjes zingen. In de finale van het Eurovisie Songfestival had-ie er ook al een beetje zo uitgezien: alsof hij gewoon over straat had gewandeld, op weg naar huis of naar de supermarkt, en iemand hem naar binnen had geroepen. ‘Nathan, heb je zin om wat te zingen?’ ‘Natuurlijk!’ Toen was er nog een gelikte show, met een maan en wolken waar hij op liep. Nu stond-ie gewoon hier, Nathan Trent, met zijn jas nog aan: de show was weg, maar zijn stem nog hetzelfde, en zijn enthousiasme ook.

Liefhebber
Toen in maart vorig jaar bekend werd dat Oostenrijk op het Eurovisie Songfestival vertegenwoordigd zou worden door Nathan Trent, wist ik nog weinig van hem. Geen videoclip nog, geen live optreden. Al snel veranderde dat: zo optimistisch als zijn lied Running on air was, zo enthousiast en energiek stortte Nathan zich in het Eurovisiecircus. Soms leek hij meer fan en liefhebber dan deelnemer. In aanloop naar het festival verschenen een hele reeks covers van Eurovisieliedjes die hij geweldig vond – van zijn voorgangers, van zijn collega’s: Heroes, J’ai cherché,  I’m alive, L’essenziale. Alsof hij zijn eigen lied soms haast vergat. Voor Eurostory was hij daarom een van de liefdes van de finale; als er een prijs voor sympathiekste artiest van het jaar was geweest, had Nathan Trent hem waarschijnlijk gewonnen.

Good vibes
Van de maan langs de wolken naar beneden: Nathan eindigde zestiende. Nu, een klein jaar later, was hij even in Nederland. Een minuut of twintig had hij, om te laten horen waar hij nu staat. Een album is er (nog) niet, wel nieuwe singles. De eerste na Eurovisie was Good vibes. En in tekst en beeld zag je dezelfde Nathan terug, vol plezier, een kind haast – zoals we allemaal een kind in ons hebben. Niet voor niets speelt de clip zich af op een kermis. Als het leven een oneindige reeks van ongevaarlijke wedstrijdjes en competitietjes kon zijn – met iets van liefde tussendoor – dan had dit lied bij de soundtrack daarvan kunnen horen.

Trent zong Good vibes ook afgelopen vrijdag in De Melkweg, en liet een fascinerende tegenstelling zien: met volle overtuiging en enorme lading energie gaf hij kleur aan een lied dat zo vanzelfsprekend klonk dat het bijna wegviel in zijn omgeving – net als Nathan zelf eigenlijk.

Gewichtloos zijn
Tot slot: over dat wegvallen in de omgeving. Tijdens een avond als Amsterdam Calling vliegen de covers van Eurovisieklassiekers je om de oren, waarbij een bepaald repertoire vaak terugkeert. Artiesten laten door hun keuzes zien wie hun muzikale helden zijn. Ook de Oostenrijkse zanger coverde – natuurlijk, het is bijna zijn tweede natuur – en koos daarvoor twee Eurovisiewinnaars, maar de keuze was wel interessant.

Nathan zong niet alleen Heroes (Måns Zelmerlöw, 2015) maar ook Satellite (Lena, 2010). Die laatste keuze lichtte hij toe: het was het lied dat hem inspireerde om te gaan zingen, met het Songfestival als droom. Lena was zijn beslissing geweest, het motorisch moment in zijn leven.

En ergens begreep ik het. Satellite heeft Eurovisie niet op zijn grondvesten doen schudden. Het was een logische winnaar in een jaar dat niet overliep van kwaliteit. Lena was gewichtloos, ze was aanstekelijk kinderlijke onbevangenheid. Satellite zweefde mijn hoofd in en hoorde er meteen thuis. Nathan, die nog zanger moest worden, zocht een voorbeeld dat liet zien dat hij mocht zijn wie hij was. Hij zocht een held, en vond die in dat onhandig dansende meisje.

Nieuwe helden. Ze kunnen gewichtloos zijn. Zo vanzelfsprekend dat ze weg lijken te vallen in de omgeving. Maar ze zijn er wel, en ze blijven.