Je mening over de Nederlandse inzending begint natuurlijk al voordat er een artiest is gekozen, want iedere Eurovisiefan heeft in zijn dagboek een aparte sectie met daarin namen van wie ons land wél en wie haar vooral niét zouden moeten vertegenwoordigen. Ik hoop nog altijd een keer op Dotan en Within Temptation en verscheur mijn OGAE-lidmaatschapskaart als iemand ooit nog Gordon stuurt.
Dus ik moet eerlijk zijn: toen ik hoorde dat OG3NE naar Kyiv zal gaan, zag ik de leeuw in zijn hempie staan. Niet omdat ze niet fantastisch zijn, maar omdat dit een afwijkende keuze is als je kijkt naar waar we de laatste jaren succes mee hebben: een goede singer-songwriter met een eigen nummer. OG3NE schrijft hun liedjes niet zelf, dus ik hield wel even mijn adem in. Maar goed, ik heb OG3NE en Roxanne Hazes jarenlang door elkaar gehaald dus waar maakte ik me druk over.

Er ging zoveel door mij heen toen ik Lights and Shadows opzette. Bij drie minuten telt elke seconde: hoe opent het, ben je het eens met de modulaties, laten er asjeblieft geen rijmparen als ‘you’ en ‘true’ inzitten en al helemaal geen gênante gitaarsolo. Bij deze een verslag van hoe ik de drie minuten Lights and Shadows tijdens de eerste luisterbeurt ervoer.

Maar om te beginnen:  Het verhaal-achter-het-nummer. Want dat zal tegen de tijd van het festival al door heel Europa zijn gegaan en dat speelt, hoe je het ook wendt of keert, ook mee in de beoordeling. De moeder van OG3NE is heel erg ziek, en de vader heeft Lights and Shadows geschreven als hart onder de riem. Legende wil dat de meiden het al op haar ziekbed hebben gespeeld. Prachtig idee, en mooi statement, het wil in ieder geval ergens over gaan. Over naar het nummer zelf.

Eerste vijf seconden: Oké oké, ze beginnen meerstemmig, in majeur, dat overleven we, het klinkt goed en OG3NE kennende gaat dit live ook lukken.

Eerste couplet: Ik hield even mijn blaas in toen ik die trommel op de achtergrond hoorde, ‘Oh God, geen Treble-drums erbij, we proberen nou al jaren op het festival te doen alsof we hen nooit hebben gestuurd,’ maar gelukkig bleef het kalm op dat front. Shelley opent, gevolgd door Lisa, en het klinkt mooi, soms een beetje saai, maar hé, we zitten nu net vierentwintig seconden in het nummer, het kan nog alle kanten op.

Modulatie tussen couplet en refrein: Jaa, dit klinkt geweldig. Dit is Destiny’s Child-goed. En wat een prachtige zin die Amy daar zingt: ‘But you are so much more to me, than the one who carries all the burdens.’ Wat een ode aan je echtgenote of je moeder. Dit ontroert. Temeer daar er wordt gezongen dat ze ook bereid zijn om haar te laten gaan.

Refrein: Prima, mooi, leuk die tempoversnelling. Prachtig die modulatie op het laatst, bij ‘Through lights and shadows.” Zag ik niet aankomen (maar ja, ik luister de hele dag Bach en Cradle of Filth), erg fijn, houdt je als luisteraar bij de les. Op naar het tweede couplet, dat is altijd tricky, want hier kan het eentonig worden.

Tweede couplet: Goed, ik kan het aanhoren, het wordt niet eentonig, ook door de verschillende stemmen.

Tweede modulatie tussen refrein en couplet: Ja mooi hoor, ook blij dat ze qua tekst variëren, ze zingen nu ‘Cause you are so much more than the one who lifts us on your shoulders.’ Prima, wat gaan we lekker, dit kan niet meer misgaan!

Tweede refrein: OH NEE OH NEE DIT GAAT HELEMAAL MIS!! Wat een gênante gitaarsolo!! Oh lieve Heer wat erg, auw auw auw, oh shit het wordt nu wel erg Vrienden van Amstel zeg, zo’n gitaarrif kan alleen in Black and White van Michael Jackson en die kwam daar mee weg omdat hij Michael Jackson was!! Shit, daar kelderen we bij de bookmakers. Kan dit nog worden gecompenseerd? Oh man, het ging gedurende 1 minuut en 39 seconden zo geweldig!

Na over de eerste schok van de gitaarsolo te zijn heengekomen Oh man wat doen die strijkers in het tweede couplet? Waar is mijn fluoxetine?!!

Bridge: Oké, ze zingen zo goed dat mijn trommelvliezen zich alweer enigszins herstellen. Ook mooi om via die uithalen te showen dat ze écht hele sterke zangeressen zijn.

Derde refrein en outro: Goed. Oké. Er moet worden geklapt in het numer. De drumcomputerman mag even uit zijn dak gaan. En toch stoort het me niet: de zang compenseert bijna alles, net zoals in de Pinkstergemeente. Het is net alsof je Beyoncé in drievoud hoort zingen (maar goed, nu Beyoncé in verwachting is van een tweeling zingt ze technisch gesproken al de hele tijd in drievoud).

Eindoordeel: Ik krijg hier wel blije oksels van, hoor! Het klinkt als een moderne spiritual, de stemmen zijn ijzersterk en er is genoeg variatie: je bent echt drie minuten lang geboeid. Het nummer zou twintig jaar geleden ook niet als inzending hebben misstaan maar het kan anno 2017 er ook nog prima mee door. Ik ben positief, maar misschien ligt het aan mij. Even aan schrijfster Hanna Bervoets vragen wat zij ervan vindt, want die heeft altijd zo’n goede mening.

Hanna Bervoets: Ik ben zeker positief, maar vind wel dat er op sommige punten radicalere keuzes gemaakt hadden kunnen worden. Zo ben ik bijvoorbeeld zeer te spreken over het handgeklap: een mooie ode aan A million voices als je het mij vraagt, de Russische inzending van twee jaar geleden (never forget) – maar hier vind ik het net te kort duren: als je de handgeklap gaat doen, ga er dan ook helemaal voor! Verder vind ik sommige uithalen net te vrolijk eindigen waardoor ze wat ordinair aandoen – toch dat Hollandse Tros-tintje waar het een moderne powerballad had kunnen én moeten zijn. Ik hoop op een live enscenering waarbij de meiden a capella beginnen. Gezien de titel en het thema verwacht ik dat ze de eerste twintig seconden in het donker zullen staan, een meer geslaagde versie van de close-up van Trijntjes oogkapje/lapje – maar goed, dit is speculatie; al met al zie ik het wel gebeuren met dit nummer.

Terug naar mij: Ja, dat ben ik met je eens! Op naar Kyiv mensen, dit komt wel goed!